Сёння мы запрашаем вас у Дрэчаны – прыгожую вёску на тэрыторыі Нязбодзіцкага сельсавета.
У 1897 годзе ў складзе Шымкаўскай воласці, налічвалі 43 двары, 266 жыхароў. Працаваў збожжавы магазін, у якім дрэчанцы і жыхары суседніх вёсак набывалі зерне на муку, насенне і іншыя патрэбныя рэчы. У гады Вялікай Айчыннай вайны Дрэчаны спазналі нягоды нямецкай акупацыі. Час вызвалення прыйшоўся на 18 ліпеня 1944 года. У 1949-м у вёсцы створаны калгас "Светлы шлях”.
Сёння ў Дрэчанах 65 падвор’яў, 163 жыхары, з іх 67 пенсіянераў.
Мы завіталі ў вёску, калі ўсе жыхары старанна рыхтаваліся да Вялікадня. Аздобленыя першай вясенняй лістотай, пяшчотнай і трапяткой, Дрэчаны былі ў чаканні свята. Свяціла яркае сонца, па вёсцы разносілася птушынае рознагалоссе. Прыцягвалі ўвагу чыста прыбраныя падворкі, нібы запрашалі ў госці адчыненыя вокны, гаспадары шчыравалі па гаспадарцы: спяшаліся скончыць справы, пасадзіць бульбу, пакуль не зацвіла чаромха…
Добры анёл у сэрцы
Першай мы наведалі Ніну Станіславаўну Лінкевіч – паважаную старасту Дрэчан. На падворку, абагрэтым цёплым сонейкам, сядзела сталая жанчына, як даведаліся пазней, маці Ніны Станіславаўны, Кацярына Пятроўна. Гэта найстарэйшая жыхарка, ёй 92 гады. Добра жывецца ёй у дачкі, утульна, тут яна атулена цеплынёй і пяшчотай.
Ужо колькі год Ніна Станіславаўна працуе загадчыцай ФАПа ў Стоках. Гэтая цудоўная жанчына не ўяўляе жыццё без сваіх пацыентаў. Яна перажывае за кожнага, прымае чужы боль, як свой.
Шлях да здзяйснення мары займацца любімай справай быў няпросты. Пасля заканчэння Слонімскага медвучылішча працавала ў бальніцы ў Свіслачы. Затым, калі ў калгасе імя Мічурына пабудавалі дзіцячы сад, па запрашэнні старшыні гаспадаркі Яўгена Фёдаравіча Дудніка стала загадчыцай новай дашкольнай установы. Адразу выконвала некалькі абавязкаў: была для дзетак, якіх сабралі ў адну рознаўзроставую групу, і загадчыцай, і выхавацелем, і медсястрой. Але, прызнаецца Ніна Станіславаўна, яе ніколі не пакідала моцнае жаданне зноў вярнуцца да медыцынскай практыкі. Сёння жыхары вёсак, якія абслугоўвае ФАП, вельмі ўдзячны свайму доктару за кваліфікаваную своечасовую дапамогу, уменне выслухаць, паспачуваць.
Галоўны дарадца Ніны Станіславаўны – яе муж Аляксандр Мацвеевіч. Калі той час прайшоў! Нібы ўчора толькі пазнаёміліся, а ўжо 38 гадоў разам. Ён з вялікім гонарам расказвае пра жонку: любая жанчына, руплівая гаспадыня, пяшчотная маці. Выгадавалі дзвюх дачок-прыгажунь, маюць трох унучак. Дзяўчаты, дарэчы, пайшлі па матчыным шляху – таксама працуюць медыкамі. Аляксандр Мацвеевіч займаў пасаду дырэктара Дрэчанскай школы, затым – дырэктара базы юных турыстаў у Стоках. Зараз на пенсіі, займаецца хатняй гаспадаркай. Працы шмат, толькі паспявай усё рабіць. Але любая работа ў радасць, калі ў сям’і пануюць лад і згода. Нездарма хата Лінкевічаў мае статус "Дома высокай санітарнай культуры”.
Рукатворнае хараство
Гэты дом у Дрэчанах відаць яшчэ здалёк. Прыцягваюць вока незвычайныя птушкі, якія ўпрыгожваюць сцены хаты. А на падворку перад намі раскінулася лясная палянка, на якую завіталі розныя жывёлы. Побач – невялічкая сажалка, белы лебедзь узмахвае магутнымі крыламі, нібы вось-вось узляціць у неба. І ўвесь гэты казачны пейзаж ажывае пад васільковым небам і іскрыстымі сонечнымі промнямі.
Гаспадары "Дома высокай санітарнай культуры” – Іван Сяргеевіч і Вера Іосіфаўна Гайдучэні. Гэтыя ветлівыя і добразычлівыя людзі даўно на заслужаным адпачынку. Выгадавалі дваіх дзяцей, маюць унукаў. Пашанцавала нашым гаспадарам са сваім зяцем: ён шчыры памочнік не толькі па гаспадарцы, але і майстар якіх пашукаць. Гэта яго творчасць знайшла ўвасабленне на дрэчанскім подворку. Скульптуры жывёл ён вырабляе з дрэў мяккіх парод, птушак – з бутэлечных коркаў. Адны словам, майстар выкарыстоўвае ўсе, што трапляе ў поле яго творчага зроку. А карысць ад гэтага для ўсіх.
У верасні тут пачастуюць чырвоным кавуном
Гледзячы на гэтую сталую жанчыну, здзіўляешся яе маладому руху, яскравай усмешцы, кемлівай гутарцы. Вера Ануфрыеўна Казлоўская ўсё жыццё адпрацавала ў калгасе. Добрасумленна адносіцца да любой справы яе прывучылі бацькі. Яна гадавалася ў сям’і, дзе было шасцёра малых, таму з дзяцінства пакаштавала смак цяжкага сялянскага хлеба. Скончыла сем класаў мясцовай школы і, каб дапамагчы бацькам, пайшла працаваць на пошту ў Гаркаўшчыну. Яшчэ зусім дзяўчом разносіла цяжкія стосы газет, паштовак, пісем па нязбодзіцкіх хутарах. Выйшла замуж. Працавала ў калгасе. Цяжка было. Усё ўручную прыходзілася рабіць. Потым, калі калгас набыў адпаведную тэхніку, Веру Ануфрыеўну накіравалі працаваць на збожжавы склад.
Амаль 50 вёрстаў-гадоў пройдзена разам з мужам Мікалаем Канстанцінавічам. Яны вырасцілі траіх дзяцей – надзейную дапамогу ў сталыя гады, радуюцца чатыром унукам. Дачка Марыя жыве з сям’ёй ў Свіслачы, Людміла – у Ваўкавыску. Сын Мікалай ажаніўся і застаўся побач з бацькамі ў Дрэчанах, працуе вадзіцелем на заставе "Лясная”.
Мікалай Канстанцінавіч да пенсіі быў загадчыкам склада. Нядаўна ён перанёс інсульт. Але паціху прыходзіць да сябе, дзякуючы добраму клопату жонкі і дзяцей.
Зараз Вера Ануфрыеўна завіхаецца на агародзе. Своечасова трэба пасеяць зеляніну, агуркі, пасадзіць бульбу. Усё насенне ў руплівай гаспадыні – сваёй нарыхтоўкі, акуратна расфасавана, кожны пакецік падпісаны. Нават экзатычныя расліны вырошчвае. У верасні гаспадары частуюць гасцей сваімі салодкімі чырвонымі кавунамі. Таму, хто працуе на зямлі з жаданнем і любоўю, яна дае сілы, узнагароджвае добрым ураджаем.
Дбайныя гаспадары
Гэты дом таксама мае званне "Дома высокай санітарнай культуры”. Аляксей Аляксеевіч і Лідзія Пятроўна Басалаі, хоць і сталыя людзі, але з ранку да ночы завіхаюцца па гаспадарцы. Гаспадар да пенсіі працаваў у калгасе, гаспадыня – ў Свіслацкай бальніцы. Паднялі на ногі траіх дзяцей, маюць пяцёра ўнукаў, дачакаліся праўнукаў. Гаспадыня – добрая майстрыха, сама шые вопратку для сябе і гаспадара.
На падворку ў Басалаяў – чысціня і парадак. Кветнік пад вокнамі ўпрыгожваюць першацветы, якія цягнуцца да сонца белымі галоўкамі. Усё хараство яшчэ наперадзе: калі зямля набярэ сілу, узыдуць і расцвітуць прыгожыя кветкі, расліны забуйнеюць сакавітымі краскамі.
Сям’я перадавікоў
У сям’і Уладзіміра Уладзіміравіча і Таццяны Юр’еўны Болбатаў у мінулым годзе адбылася найвялікшая радасць – нарадзіўся сынок. Як веснавая кветачка, падрастае маленькі Данііл, акружаны пяшчотай і клопатам бацькоў. 20 красавіка яму споўніўся гадок.
Уладзімір Уладзіміравіч прыехаў на малочнатаварны комплекс у Дрэчаны ў якасці слесара з Жаркаўшчыны. Добрага спецыяліста па апрацоўцы, зборцы і рамонту абсталявання, які працуе якасна і сумленна, адразу заўважылі ў сельгаспрадпрыемстве "Нязбодзічы”. За дасягнутыя поспехі ў працоўнай дзейнасці Уладзімір Уладзіміравіч неаднаразова ўзнагароджваўся кіраўніцтвам ААТ "Ваўкавыскі мясакамбінат” ганаровымі граматамі. Тут жа на комплексе ён пазнаёміўся са сваей будучай жонкай. Таццяна Юр’еўна – аператар машыннага даення, доўгі час займала лідзіруючыя пазіцыі ў сваёй галіне. Адзначана ганаровымі граматамі і падзякамі сельгаспрадпрыемства. Зараз маладая маці знаходзіцца ў водпуску па догляду за дзіцём. Час бяжыць у штодзённых шматлікіх клопатах. Таццяна Юр’еўна – цудоўная гаспадыня. Любая работа ладзіцца ў яе спрытных і здольных руках.
– Сэнс жыцця чалавека і найвялікшае ягонае шчасце – у дзецях, – не аднойчы на працягу гутаркі заўважаюць маладыя бацькі. Падумалася, падрастаючаму Даніілу будзе з каго браць у жыцці добры прыклад.
Кацярына ДУДКО.
