На Беларусі Бог жыве!

З маленства я асабліва глыбока паважаю тых людзей, хто верыць у Бога чэсна, свядома, усёй душой і сэрцам. Першае свядомае наведванне царквы мяне ўзрушыла да глыбіні душы. Сам абраз Божай Маці для мяне сапраўдны цуд, да яго мяне ўпершыню падвяла мая бабуля Таццяна, ён увесь яе жаночы век вісеў у хаце. Сёння мы яго захоўваем як самую дарагую сямейную рэліквію. Ікона Божай Маці, мусіць, самая цудатворная ў свеце!

Радуе тое, што храмаў на Беларусі становіцца ўсё больш і больш, што не проста будуюцца новыя, а ўзнаўляюцца на месцы раней існуючых, якія ў розныя неспрыяльныя часы нашай гісторыі былі бязлітасна парушаны, знішчаны, спалены... І, канешне ж, я веру, што ў нас не здарыцца такой сітуацыі: храмаў многа, а веруючых мала... Аднак будынак – гэта яшчэ не ўсё. Нам усім разам трэба змагацца за душу беларуса, за напаўненне яе высакароднасцю і святасцю, дабрынёю і ахвярнасцю. Добра, што ў нас усё больш актыўна пачынаюць выходзіць царкоўныя газеты і часопісы.

Я лічу, што ад нас саміх у многім залежыць змест і аб’ём сучаснай рэлігіі, што мы самі з’яўляемся стваральнікамі канфесіянальнай гісторыі пачатку ХХІ стагоддзя. Больш таго, сёння ў нашай краіне змешаныя шлюбы, і ў сувязі з гэтым нярэдка назіраецца пераход маладых з адной канфесіі ў другую... А гэткая інтэрнацыяналізацыя – таксама станоўчая з’ява ў нашай духоўнасці. Прыходзяць у храмы і шматлікія паломнікі, каб ушанаваць святыя іконы. 

Вера павінна трывала зацвярджацца ў народзе. Нават той, хто не верыць у Бога, абавязаны спыніцца ля храма, бо тут – самае святое, самае намоленае месца. Тут можна проста пастаяць, падумаць пра сэнс свайго жыцця, лагодна ўсміхнуцца бліжняму, дапамагчы абяздоленаму... Без веры чалавек становіцца духоўным інвалідам. Больш пачэснага і прыгожага месца, дзе ваша душа спавядаецца вечнасці, чым храм, я не ведаю... Бог – гэта нешта накшталт радыёстанцыі нашай душы, аднак мы, зямляне, вельмі часта дрэнныя і няўдзячныя прыёмнікі.

«На Беларусі Бог жыве!» – так паэтычна і сімвалічна засведчыў знакаміты сын народа, мой любімы пісьменнік Уладзімір Караткевіч. І Вера з вялікай літары павінна назаўсёды пасяліцца ў сэрцы кожнага беларуса. Мы ўсе разам павінны праяўляць прыхільнасць да рэлігійных каштоўнасцяў. Удакладню: Бог жыве ў тваім сэрцы!

Радуе, што колькасць вернікаў на Беларусі не змяншаецца. Радуе, што сёння ў храмы цягнуцца не толькі дарослыя, але і моладзь. Храм вучыць нас дабрыні і міласэрнасці. Пропаведзі зачароўваюць многіх глыбінёй думак, змястоўнасцю і даходлівасцю. Чалавеку хочацца часам проста пабыць у цішы, самнасам з Богам.

Сёння мне страшна нават уявіць гэты найвялікшы грэх – дэмантаж званоў для чаканкі дробнай разменнай манеты. Званы пераплаўляліся ў савецкіх мартэнах. Так на доўгія гады на Беларусі сціх мілагучны сэрцам нашых продкаў перазвон, які перастаў цешыць слых вернікаў. На некалькі дзесяцігоддзяў змоўклі званы ў большасці храмаў Беларусі.

«Па кім звоніць звон?» – задаў аднайменнай назвай свайго рамана пытанне чалавецтву знакаміты класік амерыканскай літаратуры Эрнест Хемінгуэй. Ён звоніць па нас, зямлянах, абыякавых і маладухоўных. Напаўняйце, людцы, свае сэрцы боскасцю і святасцю, дабрынёй і спагадай бліжняму! Трэба маліцца і верыць!