Встречи с творческими натурами всегда приятны. Вот и визит Ивана Константиновича Ламашкевича в редакцию не остался незамеченным. Человек приятной наружности, общительный и интересный собеседник.
– Я пишу стихи, может быть, вы напечатаете? – спросил он, заглянув в кабинет.
А затем стал наизусть читать:
Мой куточак святы, у якім нарадзіўся,
Стрэў мяне чыстым полем і шэрай раллёй.
Не знайшоў, не знайшоў,колькі я не дзівіўся,
Тое месца, што звалася проста жыллём.
Ні бярозкі няма і ніводнай асінкі,
Закрывалі што хату ад сцюж і вятроў,
Ні яліначкі той, ні дубочка-асілка,
Толькі сцежка, што некалі йшоў я дамоў.
Дзе калодзежык той,
глыбінёй з дзесяць кадак,
Што вадзіцай паіў, новай сілы даваў?
Я маўчаў... Месяц, з мамін аладак,
Са здзіўленнем звысок на мяне пазіраў.
Мо, прымаў ён мяне за бадзягу-вандроўца?
Мо, прыгадваў мяне, хлапчука той пары,
Дзе, здавалася мне, шчасце будзе бясконцым,
Дзе салодкія сны бачыў я да зары.
Маё жыццё
Адкуль яно – маё натхненне,
Маё ўменне і сумленне?
Ад бацькі, пэўна, і ад маці
Перадалося мне – дзіцяці.
Адтуль жа і любоў да песні,
Што дзесь пачуў я на прадвесні.
А мо, ад ціхай калыханкі,
У летнім садзе ля альтанкі?
Зтуль і любоў мая да вершаў –
Ад той настаўніцы найпершай.
І вернасць да сваёй Айчыны
Прывіта ёю мне, хлапчыне.
Мае ўсмешка і бадзёрасць,
Мае адказнасць і натхнёнасць
Сам-насам проста не прыйшліся,
Жыццём мінулым мне даліся.
Усё з дзяцінства ўзяў – адтуль я,
Ад родных таты і матулі,
Ад тых сцяжынак і крынічак,
Вятроў, дажджынак і зарнічак,
Лясоў, лугоў, азёр і рэчак,
Што мог вабраць той чалавечак.
І гэты скарб, як набыццё,
Нясу з падзякай праз жыццё.
* * *
Хочацца мне зноў да белых бяроз,
Дзе белы бусел на хаце гняздзіўся,
Каб паглядзець, не хаваючы слёз,
На той куточак, дзе я нарадзіўся.
Чыстая, светлая маці-зямля,
Белаю Руссю цябе называю,
Матчына песня, што крык жураўля,
Долі шчаслівай табе я жадаю.
Тут я не быў ужо некалькі год,
Хоць прачынаўся ў самоце і скрусе,
Бачыў у снах хлебасольны народ,
Верыў і знаў, што я зноўку вярнуся.
Крочу сцяжынкай між белых ракіт,
Каб да бярозкі маёй прытуліцца,
Там, дзе раздолле, дзе неба блакіт,
Пахам духмяных палёў наталіцца.
Несколько слов об авторе
Он родился на Свислоччине в 1945 году. Место рождения – хутор Клетиско. Там он сделал свои первые шаги и написал первые, еще наивные, детские строчки. Мечтал стать журналистом, но жизнь распорядилась по-своему. Более 25 лет работал в Минском троллейбусном парке, долгие годы жил в столице, был членом литературного клуба “Вдохновение”, печатался в периодических изданиях, его стихи опубликованы в двух поэтических сборниках “И снова душу греет благодать” и “Ад зямлі да нябёсаў”. Выйдя на пенсию, решил вернуться в родные места. Купил себе домик в поселке Мельново и там поселился. Без дела ему усидеть трудно. Он и хозяйством мало-мальским обзавелся, огород посадил, а в свободную минутку берет чистый лист, и на бумагу ложатся новые строчки.
Подготовила к печати Ядвига КОБРИНЕЦ.
