banner

Аднавяскоўцы: Куклічы

02 Декабря’16
1471

Вёска Куклічы на сучасны момант уваходзіць у склад Ханявіцкага сельскага савета. Па стане на 1 студзеня гэтага года тут пражывае 116 жыхароў. З іх 12 дзяцей, 58 чалавек працаздольнага ўзросту і 46 – пенсійнага.


У 1897 годзе яна знаходзілася на тэрыторыі Лыскаўскай воласці. Тут налічвалася 73 двары, пражывала 519 чалавек, працавалі два збожжавыя магазіны. У 1905 годзе тут было 617 жыхароў. З 15 студзеня 1940 года вёска становіцца цэнтрам Кукліцкага сельскага савета і адносіцца да Поразаўскага раёна Брэсцкай вобласці, а з 20 верасня 1944 года гэта частка Гродзенскай вобласці, з 20 студзеня 1960 года ў складзе Свіслацкага раёна.

 

Адзначаць залатое вяселле

 

Аднавяскоўцы: КуклічыЛарыса Канстанцінаўна і Міхаіл Рыгоравіч Лічыкі амаль пяцьдзясят гадоў пражылі разам. Май наступнага года для іх будзе юбілейным – яны адзначаць залатое вяселле. 

 

Сапраўднае шчасце для бацькоў, што ўсё добра склалася ў іх чацвярых дзяцей. Разляцеліся яны, пакінуўшы бацькоўскі дом, такі прасторны, пабудаваны з любоўю, стварылі свае сем’і. Адзін сын, Анатоль, у Мінску, працуе ў ахове; другі, Аляксандр, стаў зваршчыкам, жыве ў Бераставіцы. Малодшая дачка Вольга, аграном па прафесіі, абаснавалася ў Пружанах. Старэйшая Наталля жыве ў Куклічах, працуе прадаўцом у Корнадзі. Радуюцца дзядуля з бабуляй поспехам шасцярых унукаў і адной праўнучкі. «Наша радасць і шчасце ў дзецях і ўнуках», – кажа Ларыса Канстанцінаўна. 


І зусім не верыцца, што амаль паўстагоддзя прайшло з той шчаслівай пары, калі яны звязалі свае жыцці. Пазнаёміліся маладыя людзі ў клубе. Ларыса працавала яго загадчыцай. Клуб у той час у вёсцы быў месцам, дзе збіралася не толькі моладзь, але і людзі рознага ўзросту. Тут можна было і ў шашкі пагуляць, і ў даміно. Вечары, прымеркаваныя да святаў, арганізацыя канцэртных праграм – усё гэта ўваходзіла ў абавязкі маладога культработніка. Акрамя гэтага, у клубе была бібліятэка, якой таксама загадвала яна. Актыўную дзяўчыну заўважылі і прызначылі сакратаром камсамольскай арганізацыі. 


Заўважыў яе і Міхаіл. «Яе немагчыма было не заўважыць, адразу ж спадабалася», – прызнаецца Міхаіл Рыгоравіч. На вяселлі шмат гасцей было, асабліва моладзі. Дванаццаць гадоў пражылі маладыя ў бацькоўскай хаце мужа, разам з яго маці. Пазней купілі невялікі дом. Сям’я расла, таму было вырашана дабудаваць яго, каб было больш месца для ўсіх. Разлічвалі бацькі, што дзеці застануцца тут жыць, але кожны звіў сваё сямейнае гняздо. Працу прыйшлося змяніць абодвум: вялікую сям’ю трэба было карміць. Ларыса ўладкавалася на ферму, а Міхаіл у лясніцтва.


Так і праляцелі непрыкметна гады ў клопатах пра дзяцей. Васямнаццаць гадоў Ларыса Канстанцінаўна даглядала цялят, ставячыся да працы добрасумленна і адказна. Нягледзячы на тое, што прыходзілася ўсё рабіць уручную, прывесы падапечных раслі. Вынікі працы добрасумленнай цялятніцы неаднаразова адзначаліся граматамі і грашовымі прэміямі. Міхаіл Рыгоравіч аддаў сваёй працы трыццаць два гады жыцця. Каб дзеці ні ў чым не мелі патрэбы, трымалі заўсёды вялікую гаспадарку, вырошчвалі на прысядзібным участку гародніну. Звычка працаваць ад зары да зары засталася да гэтага часу. У свае крыху больш за семдзесят (Міхаілу Рыгоравічу – 77, Ларысе Канстанцінаўне – 74) яны яшчэ даглядаюць за канём, свіннямі, курамі, усё гэтак жа саджаюць гародніну на агародзе і бульбу на сотках. Гаспадыня яшчэ паспявае займацца кветкамі. Пакаёвыя расліны радуюць гаспадароў круглы год у доме, а з вясны да позняй восені – садовыя. Гаспадар жа вялікі аматар збору ягад, у летні сезон яго не застаць дома. Вось так і жывуць гэтыя працавітыя людзі, якія знайшлі сваё шчасце.

 

Староста Валентина

 

Аднавяскоўцы: КуклічыПочти двадцать лет Валентина Ивановна Такарчук является в Кукличах старостой. Эту общественную нагрузку возложили на нее, когда она работала библиотекарем.

 

Так сложились обстоятельства, что она, по профессии зоотехник-селекционер, проработала двадцать четыре года в библиотеке. Но знания, полученные когда-то, пришлось вспомнить, когда предложили работать зоотехником-селекционером в ОАО «Хоневичи». Вот уже три года она выполняет эти обязанности. У нее в ведении три фермы.


– Когда работала в библиотеке, можно было больше времени уделять односельчанам, помогать решать их проблемы. Сейчас много сил отнимает работа, – говорит моя собеседница.


И это не удивительно. Рабочий день у Валентины Ивановны ненормированный. Из дома выходит в 6.20: в это время приходит рабочий автобус. А дальше уж как придется. Бывает и ночью вызывают, если на ферме что-то случается с животными. Дома семья и, как и у большинства семей в деревне, свое хозяйство, требующее внимания. Времени на обязанности старосты почти не остается.


Несмотря на занятость, Валентина Ивановна не смогла отказать односельчанам в решении вопроса с газификацией деревни. Ее выбрали секретарем кооператива. Хлопот хватает. Но уже есть чем похвастаться: к Новому году будет готова проектно-сметная документация, а в следующем году в одиннадцати домах Кукличей появится голубое топливо. Радует Валентину Ивановну тот факт, что она приносит пользу своим односельчанам.

 

Место, ставшее родным

 

Аднавяскоўцы: КуклічыДля старейшей жительницы Кукличей Валентины Лукьяновны Личик (на фото) эта деревня стала родной, ведь здесь она прожила большую часть своей жизни. С тридцати лет она здесь, а сейчас Валентине Лукьяновне девяносто один год.


Застали мы эту удивительную женщину… на прогулке. Вот уже три года она занимается скандинавской ходьбой. Сын привез ей палки для ходьбы с Кавказа, и теперь каждый день в любую погоду Валентина Лукьяновна находится на свежем воздухе. Маршрут разработала сама: идет километра два по лесной дорожке до поваленного дерева, там немного отдыхает – и обратно тем же путем домой. Занимает прогулка два часа. С удовольствием вспоминает женщина былые времена, делится воспоминаниями, хотя и отрывочными (возраст дает о себе знать):


– Всегда любила эти места. Кругом лес, воздух чистый. Когда-то в деревне жизнь кипела. Здесь были школа, магазин, клуб, ФАП, роддом, сельский Совет. Голоса кругом слышны были, веселый смех детей. Сейчас только летом, когда приезжают внуки к дедушкам и бабушкам, деревня немного оживает, напоминает те далекие годы.


Екатерина Григорьевна Титова:


– Деревня стала для меня родной. Живу в Кукличах уже шестьдесят лет. Здесь окончила семилетку. Потом училась в Порозово. Помню, что был в деревне роддом. Он размещался в частном доме, занимал одну половину. Там родился мой брат. Помню, как ходила его навещать. Были магазин, ФАП, клуб. Людей много было в деревне. Шумно, весело. Не то, что теперь. Опустела наша деревня.

 

Людміла БАЛЫШ.

Фота аўтара.

Предыдущая статья

Школа искусств – ты мое вдохновение!