У Шурычы на свята гасцей прыйшло багата

Мінулая нядзеля для жыхароў Шурычаў Навадворскага сельскага Савета выдалася нязвыклай. Спакойнае і размеранае жыццё вёсачкі змянілася прыемнай мітуснёй і нязвыклым бясконцым шумам аўтамабіляў на вясковай вуліцы. Так сяляне рыхтаваліся да доўгачаканай падзеі – свята вёскі. Зблізку і здалёку з’язджаліся выхадцы з Шурычаў. Ехалі сем’ямі, з дзецьмі і ўнукамі. Адным словам, даўно вёсачка і яе жыхары не прымалі столькі гасцей і не ладзілі такога свята.    

Урачыстаць разгарнулася ля магазіна. Менавіта ў гэтым месцы часцей за ўсё сустракаюцца аднавяскоўцы, дзеляцца сваімі радаснымі навінамі і набалелым, успамінаюць былы час, калі сяло гаманіла, жыло. 10 жніўня тут было шматлюдна, як ніколі. Сабраліся заслужаныя механізатары, жывёлаводы, паляводы, настаўнікі, работнікі паштовай сувязі, гандлю, лесу, нарыхтоўшчыкі. У ліку ўдзельнікаў свята і старшыня Навадворскага сельскага Савета У. В. Здановіч. Ён падзякаваў сяльчанам за працу і адзначыў іх уклад у развіццё гаспадаркі і вёскі каштоўнымі падарункамі. 

Сярод узнагароджаных – заслужаны жывёлавод С. П. Ярашук. Працоўную дзейнасць Станіславы Пятроўны нельга ўявіць без былой малочнатаварнай фермы «Шурычы». Як і іншыя жывёлаводы, старалася, працавала, даглядала кароў і цялят. Яе старанні і добрасумленныя адносіны да працы былі адзначаны бронзавым медалём Выставы дасягненняў народнай гаспадаркі СССР. Знаходзячыся на заслужаным адпачынку, Станіслава Пятроўна не сядзіць на месцы: завіхаецца па гаспадарцы, дапамагае гадаваць унукаў. 

 Пад дэвізам  «Праца на першым месцы» штодзень спяшалася на ферму «Шурычы» і  Я. І. Адашчык. Яніна Іосіфаўна заўсёды ўмела арганізаваць свой працоўны дзень, прывучала да гэтага і падначаленых. Адстойвала іх інтарэсы, хутка вырашала паўсядзённыя праблемы. А яны здараліся, бо даіць даводзілася ўручную (ферма не была абсталявана малакаправодам). Між тым, калектыў пад яе кіраўніцтвам працаваў натхнёна і дасягаў высокіх вынікаў у надоях малака. На свяце Яніна Іосіфаўна таксама прымала падарунак. 

Працоўны стаж былога механізатара А. Ф. Дзямянчыка налічвае дзясяткі гадоў. За працоўныя поспехі ўзнагароджаны медалём. Прыкладам у працы ён служыў не толькі для калег-механізатараў, але і для суседзяў. Заўсёды прыемна было зайсці на прыбраны падворак і ва ўтульны дом Антона Францавіча і Агрыпіны Яўгенаўны. Усё па-гаспадарску, з толкам. Хапала ім часу і на дзяцей: выгадавалі і выхавалі пяцёра памочнікаў. Вось толькі зараз сумна Антону Францавічу без другой палавінкі. Добра, што дзеці, унукі і праўнукі не забываюць, адведваюць. Памятае пра такіх руплівых працаўнікоў і ўдастойвае іх падарункаў кіраўніцтва гаспадаркі.

Былі адзначаны на свяце і мясцовыя майстрыхі – А. К. Ярашук і Д. Ф. Славецкая. Іх квяцістымі дыванамі-шэдэўрамі была прыбрана святочная пляцоўка. Добрыя словы прагучалі і ў адрас самай сталай жыхаркі вёскі С. М. Адашчык, якая перакрочыла 90-гадовы юбілей. Яна, як і большасць вясковых жанчын, усё жыццё працавала ў саўгасе.  «Калі жанчына па стану здароўя не змагла наведаць свята, дык гэта не значыць, што мы не павінны адведаць яе», – адзначыў старшыня сельсавета Уладзімір Васільевіч. Падарунак атрымала і самая маленькая жыхарка вёскі – Карына Лобач.

Шлях даўжынёю ў паўвека, падзяляючы поспехі, пераадольваючы нягоды, прайшлі рука аб руку А. К. і В. У. Гутоўскія, І. К. і А. У. Гутоўскія. А вось І. І. і А. І. Царык і наогул адзначылі 55-гадовы юбілей з дня нараджэння іх дружнай сям’і. Песнямі і апладысментамі ўшанавалі юбіляраў аднавяскоўцы, а сельсавет – падарункамі з пажаданнямі доўгіх гадоў жыцця. 

Перад святам сярод жыхароў вёскі сельвыканкамам быў аб’яўлены конкурс на лепшы падворак. І перамагла ў ім Г. М. Лобач. Трэба адзначыць, што не без удзелу дзяцей і ўнукаў, якія вельмі часта наведваюцца да Ганны Міхайлаўны. 

Заўсёды ў руху, за справамі, асабістымі і грамадскімі, можна сустрэць у вёсцы старасту В. Б. Крупу. Змераць артэрыяльны ціск, даставіць лекі, выканаць іншыя даручэнні аднавяскоўцаў – гэта ўжо як абавязак для Веранікі Баляславаўны. Былая бібліятэкар на працягу многіх год збірае цікавыя вершы і запісвае іх у сшытак ці на дыктафон мабільнага тэлефона. Шмат там вершаў пра маці. Адзін яна зачытала на свяце як зварот да маладога пакалення. 

Вельмі шчыра і цёпла выказаліся аб роднай вёсцы былыя суседкі А. І. Адашчык і М. Г. Качко:

– Шурычы былі самай вясёлай вёскай. Столькі многа дзяцей падрастала! Усе былі дружныя, дапамагалі адзін другому. Самыя цікавыя гады жыцця прайшлі менавіта ў Шурычах. Таму мы любім сваю вёсачку, ганарымся ёю, будзем заўсёды сюды прыязджаць і даглядаць яе. Хочацца павіншаваць сваіх землякоў са святам вёскі, пажадаць ім здароўя і даўгалецця. 

Усе жыхары Шурычаў засталіся задаволеныя святам і выказалі шчырыя словы падзякі арагнізатарам мерапрыемства – сельсавету  і УСП «Новы Двор-Агра». 

Скончылася ўрачыстасць, і па заведзенай нядзельнай традыцыі ўсе жыхары вёскі паспяшаліся ў каплічку, дзе ў сваіх малітвах падзякавалі Богу за жыццё, папрасілі ў яго здароўя і сіл.  

...Праз некаторы час у вёску вярнулася цішыня. Толькі ў памяці сяльчан яшчэ доўга будуць усплываць хвалюючыя моманты свята.