Думаецца, што ўсе злачынствы адбываюцца недзе далёка і яны ніколі нас не крануць. А калі нешта і адбываецца, яно выклікае шырокі грамадскі рэзананс. Жыхары і іх справы заўсёды перад вачыма аднавяскоўцаў, суседзяў, знаёмых, родных. Не тое што ў вялікіх гарадах, дзе нават людзі, якія жывуць на адной пляцоўцы, не ведаюць адзін аднаго. Таму, можа, і розныя падзеі перажываюцца ў нас па-рознаму.
Але я не разумею, пра што думалі ён і яго пасажыр, для якого такая паездка стала апошняй. Яны абодва не гарачыя маладыя юнакі, якім хочацца новых уражанняў, адрэналіну.  Сталыя мужчыны, бацькі, сыны. Навошта такім недарэчным спосабам ламаць жыццё сабе і сваім сем’ям. Ці варта яно таго? Вадзіцель, які выжыў, назаўсёды застанецца злачынцам, яго жыццё падзялілася на «да гэтага» і «пасля».
Кожны дзень сродкі масавай інфармацыі распавядаюць пра розныя здарэнні, прыводзяць сумную статыстыку, але чамусьці гэтыя доказы не кранаюць сэрцы такіх вадзіцеляў. Напэўна, яны думаюць, што з імі ніколі такого не можа здарыцца. Аднак факты ўказваюць на адваротнае. Сядаючы п’янымі за руль,  вадзіцелі становяцца пагрозай не толькі для сябе, але і для іншых: пасажыраў, пешаходаў, веласіпедыстаў. І колькі прафілактычных мерапрыемстваў праводзіцца інспектарамі ДПС па выяўленні такіх вадзіцелей, менш іх не становіцца. Чаму? Задумайцеся лішні раз, людзі, што для вас даражэй! Ці варта такім бяздумным учынкам руйнаваць лёсы ні ў чым не павінных людзей?